سیمین دانشور در هشتم اردیبهشت ۱۳۰۰ درخانواده‌ای فرهنگی به‌دنیا آمد. نخستین مجموعه داستانش را با نام آتش خاموش در ۱۳۲۷ منتشر کرد. در ۱۳۲۸ از رساله‌اش با عنوان «علم‌الجمال و جمال در ادبیات فارسی تا قرن هفتم» دفاع کرد و مدرک دکتری ادبیات فارسی گرفت. او از معدود فارغ‌التحصیلان دکتری ادبیات بود که، به جای تحقیق و تفحص در نسخ خطی و تصحیح آن، به داستان‌نویسی روی آورد و به‌جای کاوش در آثار دیگران، خود اثرآفرین شد. در ۱۳۳۱ موفق به دریافت هزینۀ تحصیلی از دانشگاه استنفورد امریکا در رشتۀ زیبایی‌شناسی شد و به آنجا سفر کرد. پس از بازگشت به ایران در هنرستان هنرهای زیبای پسران و دختران تدریس کرد. سال‌ها در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران «تاریخ هنر» تدریس می‌کرد و به درخواست خودش، در ۱۳۵۸ بازنشست شد.
دانشور از نخستین زنان جدی در نویسندگی در ادبیات معاصر است. او در عصری که ادبیات عموماً مردانه بود، دربارۀ زنان نوشت. در سال ۱۳۸۲ «جایزه مهرگان» را برای یک عمر تلاش در عرصه نوشتن و در ۱۳۸۶ جایزه ویژه مسابقۀ «قلم زرین زمانه» را دریافت کرد.
از دیگر آثار اوست: مجموعه داستان‌های شهری چون بهشت (۱۳۲۰)، جزیره سرگردانی (۱۳۷۳)، ساران سرگردان (۱۳۸۰)، به کی سلام کنم؟ (۱۳۵۹؛ برندۀ لوح زرین و دیپلم افتخار جایزه بیست سال ادبیات داستانی انقلاب اسلامی)، از پرنده‌های مهاجر بپرس (۱۳۷۶).
دانشور را با معروف‌ترین اثرش، یعنی سووشون، می‌شناسند. این اثر جایگاه او را در ادبیات معاصر تثبیت کرد.
این نویسندۀ چیره‌دست در ۱۸ اسفند ۱۳۹۰ درگذشت. یادش گرامی و آثارش ماندگار باد!
