| سرمقاله | جواد رسولی |
با گسترش و فراوانی مؤسسات انتشاراتی و مطبوعاتی خصوصی و غیرخصوصی، در چند دهۀ اخیر، جایگاه حرفۀ ویراستاری شاخص‌تر شده است. قدمت و سابقۀ رسمی شغل ویراستاری، به مفهوم امروزین آن، و حضور نسلی که با همین عنوانِ شغلی در سازمان یا مؤسسه‌ای استخدام شده‌اند و از این راه کسب معیشت می‌کنند، گویای ریشه‌دار بودن و تثبیت این شغل است، شغلی که آمیخته‌ای از تخصص، ذوق ادبی، زبانی و توانایی‌های دیگر است.
فارغ از سطح توان و میزان برخورداری افرادی که با عنوان ویراستار در بنگاه‌های انتشاراتی و مطبوعاتی و دیگر رسانه‌هایِ متن‌محور و یا به‌طور آزاد و مستقل مشغول‌به‌کارند، مشارکت در تشکیل انجمنی صنفی و تجمیع فعالیت‌های حرفه‌ای در قالب شخصیتی حقوقی و سندیکایی ضرورت اجتناب‌ناپذیری است که باید مطمح نظر شاغلان این حرفه قرارگیرد؛ زیرا صاحبان هیچ حرفه‌ای، بدون داشتن تشکّلی صنفی، نمی‌توانند تغییراتی مثبت در حرفۀ خود پدید آورند و آن را ارتقا بخشند و از منافع صنفی و فردی برخوردار گردند.
اکنون که انجمن ویراستاران به همت مؤسسان و اعضایی که گرد هم آمده‌اند پاگرفته، بایسته‌ترین کار آن است که هر کدام از اعضای این خانوادۀ حرفه‌ای خود را دخیل در حیات آن بدانند و از میدان فعالیت‌های صنفی کنار نکشند؛ زیرا این گُلستان نورَس فقط با یاری تک‌تک اعضا آبیاری می‌گردد و در پرتوِ توجه ایشان می‌بالد و می‌روید، نه فقط با چند نفر محدود با عنوان اعضای هیئت‌مدیره. نیکوترین اندیشه این است: هر عضو خود را مسئول گلی بداند که با سعی او کاشته شده است.
یازدهمین خبرنامۀ انجمن صنفی ویراستاران را در پیوند زیر دریافت کنید.
