سال ۱۳۹۷ را با هزاران امید آغاز کردیم و مانند تمامی سال‌ها ده‌ها آرزو کردیم؛ سلامتی اهل خانواده و اهل فرهنگ را طلبیدیم، رونق فرهنگی و اقتصادی را خواستار شدیم و دوری از غم و غصه را از ته دل آرزو کردیم.
افسوس که در همان ابتدای سال، در دوم فروردین با خبر درگذشت استاد داریوش شایگان در غم فرورفتیم و از خود پرسیدیم، آیا داریوش شایگان دیگری خواهیم یافت؟ باری، تا از غم رفتن این عزیز اندکی التیام یافتیم، در پایان همین ماه و در ۲۸ فروردین خبر درگذشت استاد غلامحسین صدری افشار ما را در بهت و حیرت فروبرد. آیا استاد صدری افشار هم زمان رفتنش رسیده بود؟
۲۴ اسفند بود که برای زادروزش در انجمن صنفی ویراستاران مطلبی تهیه کردیم و به حرمتِ زندگی پرفرازونشیبش و تلاش بی‌وقفه‌ای که در عرصۀ فرهنگ داشت سرتعظیم فرودآوردیم. بارها و بارها در نشست‌ها و جلسات فرهنگی، حضور آرام و متین او را شاهد بودیم. سخت‌گیری‌اش بر حفظ زبان فارسی و حرمت‌گذاردن بر پیش‌کسوتان بر هیچ‌کس پوشیده نیست. قدر و قیمت آثارش بر هیچ اهل پژوهش و ویراستاری اندک نیست، و صد افسوس که اکنون دیگر او در میان ما نیست.
شایسته است غبطه خوریم بر این همه تلاش و استقامت، شایسته است بیاموزیم از این بزرگان عرصۀ فرهنگ و فراهم کنیم فضایی که مانند آنان پرورده شوند و شایگان و صدری افشارهایی برای آینده بیابیم.
انجمن صنفی ویراستاران عمیقاً درگذشت از دو بزرگوار و به‌ویژه فرهنگ‌نگار و پژوهشگر و مترجم عزیز، استاد غلامحسین صدری افشار را به همۀ اهل قلم و ویراستاران تسلیت عرض می‌کند.
روحش شاد و یادش گرامی!
